Recensie: Moss @ De Unie
9 mei 2013, 21:56 | Jeroen
In het broeierige en donkere zaaltje van De Unie in Rotterdam overtuigde Moss afgelopen zaterdag 4 mei met een intieme en sterke set. Hoewel het bandje van eigen bodem onderbezet was, het podium veel te klein en het amateuristische drumstel uit elkaar viel, maakte het drietal muziek zoals muziek maken bedoeld is.
Moss
Moss werd in 2003 in Amsterdam opgericht door Marien Dorleijn, Finn Kruyning, Bob Gibson en Jasper Verhulst. In 2009 veranderde de bezetting door de toevoeging van Michiel Stam als gitarist in de plaats van Bob Gibson. Kort geleden verliet ook Jasper Verhulst de band en moet Moss het even doen zonder bassist. Zanger Marien Dorleijn wist in 1999 nog als solo-artiest de Grote Prijs van Nederland binnen te slepen, maar is inmiddels al tien jaar dé stem van Moss. Het debuutalbum The Long Way Back werd in 2007 uitgebracht en bestond voornamelijk uit akoestische gitaarliedjes. Op hun tweede album Never Be Scared/Don’t Be a Hero werd de akoestische gitaar ingeruild voor de elektrische gitaar en werd de muziek bestempeld als alternatieve rock. In 2012 kwam daar nog het album Ornaments uit en in dat zelfde jaar stond Moss als openingsact op het hoofdpodium van Pinkpop.
Live
Met vooral oude nummers en nieuw materiaal dat nog nergens verschenen is, moet het publiek even wennen. Hier en daar wordt meegezongen door de fanatieke fans. Van het nieuwe album Ornaments worden maar een aantal liedjes gezongen. Anders dan normaal zijn deze liedjes uitgekleed tot intieme akoestische versies. Het publiek geniet duidelijk van deze verfrissende Moss, maar de vaart is er af en toe wel uit. “De volgende keer rocken we gewoon weer met elektrische gitaren hoor”, grapt zanger Dorleijn nog. Met het plotselinge vertrek van bassist Jasper Verhulst, die zich gaat richten op zijn rol als bassist bij Jacco Gardner, maakt dat gitarist Michiel Stam de avond als bassist doorbrengt.
De interactie met het publiek is ontspannen en vriendelijk. Vooral Dorleijn praat, naar eigen zeggen, veel te veel. Gelukkig laat Dorleijn vooral zijn magische stem het werk doen, want daar is geen slecht woord over te zeggen. Tiny Love is een diep en indrukwekkend nummer die, net als de nummers aan het begin van de set, veel stilte in de zaal teweeg brengen. Iedereen hangt aan de lippen van de prachtige stem van Dorleijn.
Dat de mannen muzikaal zijn, blijkt wel als de drummer in één nummer drie instrumenten bespeelt. Ook is het concert niet helemaal akoestisch en zit er daar waar het hoort gelukkig ook nog een elektrische gitaar in. De topstukken zijn duidelijk het bekende I Apologise (Dear Simon) en I Like The Chemistry die voor het publiek herkenbaar klinken. I Apologise is misschien wel het beste nummer van Moss en deze avond veruit het meest succesvolle. De oude vertrouwde en rockende Moss komt weer tevoorschijn als drummer Kruyning zo hard slaat dat het drumstel naar beneden komt. Volgende keer weer een normaal drumstel, belooft Dorleijn weer.
Met Spellbound sluit Moss als drietal de show af. Als toegift verschijnt Dorleijn solo op het podium met een akoestische gitaar. Met een klein intiem nummer van één van zijn inspiratiebronnen: Elliott Smith sluit hij deze intieme setting af die het publiek waarschijnlijk niet meer zo snel zal meemaken.
De mannen van Moss hebben in De Unie van elk nadeel een voordeel gemaakt. Juist de charme van het ‘kroeggevoel’ maakt het een uiterst ontspannen en succesvolle avond. Vooral de stem van Dorleijn brengt een magische sfeer aan de avond. Toch is de belofte van Dorleijn om volgende keer wat meer pit in de tour te gooien veelbelovend.
