Recensie: Limp Bizkit in 't Paard
15 juni 2013, 11:08 | Jeroen
Het Paard van Troje in Den Haag is stijf uitverkocht voor deze gewezen wereldband. Lange rijen voor de deur en twee verdiepingen open. Het is lang geleden dat ik het zo druk heb meegemaakt in ‘t Paard. Ook de mannen bij de bekende poortjes moeten even wennen lijkt het. Eenmaal binnen treffen we een melange van niet al te jong en ouder publiek. Het publiek dat 10-12 jaar geleden op Pinkpop en in de HMH net als ik stond te springen op de wereldhits van de band van vanavond Limp Bizkit.
Ik heb het nog wat langer volgehouden en de band zo’n 5, 6 keer gezien. Ik rekende Limp Bizkit samen met System of a Down en Pearl Jam tot de beste bands op aarde. Zowel Limp als System werken voorzichtig aan een comeback, PJ is uiteraard van een andere klasse. Anyway, terug naar de avond.
Leadzanger Fred Durst komt rond 20:30 rustig het podium oplopen zonder al te veel franje, heel chill. Hij groet het publiek alsof er niks bijzonders te gebeuren staat. Ook het publiek reageert wat lauw op de opkomst. Even maak ik me zorgen over wat komen gaat. Net als ik zijn de bandleden niet echt veel veranderd de afgelopen jaren. Durst pet op zijn hoofd, baggy kleren en skateschoenen (opvallend: in plaats van het bekende sikje een dikke baard). Gitarist Wes Borland van top tot teen zwart geverfd met een wit geschminkt gezicht. Bassist Sam Rivers, drummer John Otto en DJ Skeletor (sinds 2012 ipv DJ Lethal) vallen minder op, maar das nooit anders geweest. Fred èn Wes zijn de band. Dat werd duidelijk toen een van de twee, namelijk Wes Borland, een aantal keren de band besloot te verlaten. De muziek en band zakte heel ver weg.
Dan wordt het eerste nummer ingezet. Gelijk een van mijn favorieten Full Nelson. Een goed nummer om mee te beginnen wat mij betreft. De sfeer in de zaal is nog afwachtend. Als het eerste climax van het nummer volgt, de nummers van Limp Bizkit kenmerken zich door telkens langzaam op te bouwen naar een knallende climax waar iedereen springend en hossend zijn energie kwijt kan, wordt er voorzichtig wat gesprongen. Wanneer vervolgens een van de grote hits Rollin begint klinkt er een enthousiast gejuich van herkenning. Dit is wat de avond nodig had. Het publiek zingt luidkeels mee. Ik zelf merk dat ik de tekst nog woord voor woord ken en doe passievol mee. De mosh pit beneden trek ik niet zo, maar ook op de balkons kan goed gesprongen worden.
Ook bij de volgende wat minder bekende nummers is duidelijk dat het een publiek vol liefhebbers is. Nummers als Almost over, Don’t go off wandering en I’m Broke worden enthousiast meegezongen. Als dan My Generation volgt is er uiteraard meer herkenning en grijpen Fred en Wes het aan om het publiek he-le-maal gek te maken. Ze bouwen het op, bouwen het op en dan op het moment dat de climax moet volgen, wachten ze, wachten ze om iedereen vervolgens te laten ontploffen in juichen, springen en crowdsurfen. Met dat crowdsurfen was de organisatie wat minder blij. De jongeman werd direct afgevoerd. Dan weer een van mijn favorieten. Livin’it up, not giving a FUCK livin’ life in the fast lane’. It’s so easy to run and hide, but it’s not easy to be alive (KLIK voor de tekst). Naja je begrijpt wel dat dit als jonge gast precies aan kan sluiten bij hoe je je voelt.
De avond was als vanouds. De nummers werden misschien niet muzikaal perfect gebracht, maar wel met de passie en beleving van 10 jaar geleden. Tussen de nummers door dollen Fred en Wes wat met elkaar, zoals wanneer Fred gevoelig en alleen het nummer Behind blue eyes zingt. Aan het eind van het nummer komt Wes op om wat rare fratsen uit te halen om Fred duidelijk te maken dat hij het allemaal niet zo serieus moet nemen. Bij nummers als Nookie en Break Stuff gaat de zaal uiteraard weer totaal los. Bij Faith worden er twee dames uitgenodigd het podium te bestijgen. Het worden er drie. Dit is altijd wat lomp, want ja daar sta je dan. In de zaal kan je je nog verstoppen en jezelf zijn. Dan sta je ineens in de schijnwerpers zonder podium ervaring (althans niet merkbaar). Dan mogen de dames ook wat in de microfoon zeggen. AUW! Gebrabbel en een oerkreet. Ook Fred denkt er het zijne van en kan het niet laten de dame te imiteren tot genoegen van het publiek.
De absolute knaller van deze toch al super avond volgt bij het nummer Take a look around (die van Mission Impossible). Het publiek laat zien inventief te zijn en laten Fred zien dat ze in Den Haag weten wat gek doen is. Op de vloer ontstaat een cirkel waar geen mensen in staan en als de climax er is rennen ze van twee kanten op elkaar af als een middeleeuwse veldslag om in het midden elkaar door de zaal heen te beuken. Alles in goed Metal-waardige harmonie uiteraard. Na dit schouwspel een aantal keer te hebben aanschouwd neemt Fred de regie op zich. Hij commandeert als een echte Moses die de zee splits (volgens Fred zelf) het publiek in de zaal zich rechts en links op te stellen. Het nummer gaat door en op zijn commando botst het publiek als twee golven in elkaar en woelen als één door de zaal. Een prachtig schouwspel. Hulde aan de aanwezigen! (zie onderaan de video).
Een mooie ‘trip down memory lane’ in ‘t Paard van Troje in Den Haag met Limp Bizkit aan het stuur.
Setlist:
Full Nelson
Rollin’ (Air Raid Vehicle)
Almost Over
Don’t Go Off Wandering
I’m Broke
My Generation
Livin’ It Up
Gold Cobra
Re-Arranged
Killing in the Name
(Rage Against the Machine cover)
Hot Dog
Behind Blue Eyes
(The Who cover)
Nookie
Faith
(George Michael cover)
Counterfeit
(Stopped after the second chorus.)
Take a Look Around
Break Stuff
