Recensie: De Staat in Het Paard
27 oktober 2013, 19:58 | Jeroen
Reikhalzend keken wij de afgelopen dagen uit naar het optreden van De Staat in Het Paard van Troje dat vrijdag plaatsvond. Minstens zo nieuwsgierig waren we naar het voorprogramma dat verzorgd werd door de Antwerpse band Sir Yes Sir, in België al goed voor een aantal hitjes, in ons land, geheel onterecht overigens, nog een grote onbekende.
Dat deze band onder leiding van multi-talent Tijs Delbeke wel degelijk een deuk in een pakje Hollandse roomboter kan trappen, bewees zij eerder al met haar debuut We Should Talk. Niet geheel een verrassing wanneer je weet dat de charismatische frontman al heeft mogen ‘oefenen’ als bandlid van dEUS, Dez Mona en Roosbeef (wat meteen de keuze van De Staat voor deze band als voorprogramma rechtvaardigt, want Torre Florim + Roos Rebergen = De Speeldoos). Dat de boter zo moddervet zou zijn als afgelopen vrijdagavond zullen echter weinig aanwezigen hebben verwacht.
In een klein half uurtje wordt namelijk vol Belgische bravoure een strakke set in elkaar gezet, die het publiek, dat gelukkig al met aanzienlijke aantallen aanwezig was, bij de spreekwoordelijke ballen grijpt. Wat misschien nog wel het meeste opvalt gedurende het optreden, is de prominente rol die saxofonist en toetsenist Alban Sarens is toegedeeld. Zijn spel op tenorsaxofoon zorgt in samenwerking met de dik aangezette baspartijen voor een volle sound. Een geluid dat in combinatie met menig gitaarsolo van Delbeke resulteert in een vuige rockshow, die het toch puike debuutalbum doet verbleken tot een poppy aftreksel van deze performance. En dat is een compliment!
Het is prachtig te zien dat Sir Yes Sir, vereerd is met, maar tegelijkertijd totaal niet onder de indruk is van het feit dat zij mag openen voor, zoals Delbeke het zelf verwoordt, “de beste band van Nederland”. Hulde!
De Beste Band van Nederland
Dan over de prestaties van het hoofdsujet van dit schrijven. Over liveshows van De Staat kun je over het algemeen erg kort zijn. Die staan als een huis. Punt. We hebben deze gasten nog nooit kunnen betrappen op een slecht uitgevoerd optreden. Muzikaal is altijd alles tot in de puntjes verzorgd en zo is het ook deze avond het geval.
Gelukkig kan er dan altijd nog gesoebat worden over de ingeslagen muzikale weg of de interactie met het publiek. Om met het eerste te beginnen, hebben we het gevoel dat de albums van De Staat steeds minder toegankelijk worden voor het ‘gemiddelde oor’. Dit is geen waarde-oordeel an sich, maar eerder een constatering waarin velen zich zeer waarschijnlijk kunnen vinden. Genialiteit en krankzinnigheid wonen immers in dezelfde straat en het onnavolgbare brein van Torre Florim lijkt bij tijd en wijlen de erfafscheiding tussen deze twee Nijmeegse perceeltjes te vormen.
Zo kan ook de experimentele weg die de band met I_CON was ingeslagen, ons in eerste instantie minder bekoren. Het album belandt al snel onderop een stapeltje cd’s, totdat we mogen aanschouwen hoe deze nummers bedoeld zijn door het genie Florim. Tracks als ‘Witchdoctor’, ‘Devil’s Blood’ en ‘Make Way For The Passenger’ fungeren als opzwepende hymnes, die het voorste gedeelte van het publiek aanzetten tot een maniakaal soort dansen. We zijn er van overtuigd dat het deel van het publiek dat het te druk heeft met borrelen en keuvelen ook goedkeurend zou hebben mee geheupwiegd, maar ieder heeft zo zijn eigen prioriteiten tijdens een liveconcert… Anyhow, het album I_CON is inmiddels afgestoft en wordt met hernieuwde interesse beluisterd.
Spijtig genoeg lijkt dit geborrel zo nu en dan ook tot op het podium hoorbaar te zijn. De band komt soms wat geprikkeld over en vervult dan wat afstandelijk haar muzikale plicht, zonder dat er echt sprake is van een klik met de zaal. Natuurlijk is er altijd een groepje enthousiastelingen dat trouw mee klapt en beweegt, maar een show wordt pas echt magisch als de band het hele publiek meekrijgt. Helaas is daar deze vrijdag geen sprake van.
Dit is misschien ook een bijverschijnsel van de positieve muzikale ontwikkeling van Rocco Hueting, die zich van clowneske cowbell-boy (met alle respect natuurlijk) heeft ontwikkeld tot volwaardig bandlid. Hij beweegt zich tijdens liveshows steeds minder prominent op het podium en laat liever zijn instrumenten (én claxon) spreken. Het is prachtig om te zien hoe bevlogen hij te werk gaat. Tot onze grote vreugde laat hij tijdens de toegift nog wel zien dat hij het ‘koeienbellen’ nog niet verleerd is. ‘Wait For Evolution’ klinkt hierdoor heerlijk vertrouwd.
Ondanks het feit dat De Staat een weergaloze muzikale prestatie neerzet en opnieuw bewijst dat er geen Nederlandse band bestaat die een groove kan neerzetten zoals deze vijf muzikanten dat kunnen, blijkt het niet voldoende om de boel tot de nok toe af te breken. Een kleine smet op een welhaast perfecte avond. Het zij zo, ons plezier is er niet minder om.
Fotografie © Motjekčke – Motjekčke
