Recensie: Johnny Flynn & the Sussex Wit
25 november 2013, 14:01 | Jeroen
Ik voel me bevoorrecht dat ik Johnny Flynn nu al meerdere keren heb mogen zien optreden. Eén van de laatste keren, was in de kleine zaal van Paradiso. Ik verwachtte destijds een intiem optreden van deze singer-songwriter. Maar niets bleek minder waar. Jonge meiden verdrongen zich voor het podium, alsof ik ineens bij een optreden van de nieuwste boyband was beland.
Johnny vertolkte de hoofdrol van het kinderboek; Kruistocht in Spijkerbroek, vandaar de hectiek onder het opvallend jonge publiek.
Op maandag 18 november jl. heb ik wederom van Johnny’s stem mogen genieten, dit keer in een afgeladen Bitterzoet. Bij dit optreden is het publiek iets rijper maar nog steeds overwegend vrouw. Dit keer staan ze niet gillend voor het podium, maar zingen licht zwijmelend zijn opmerkelijke teksten woord voor woord mee.
Johnny is hier om zijn onlangs verschenen derde album Country Mile te promoten. Ook dit is weer een klein meesterwerk. Met zijn weemoedige stem, zingt hij moeiteloos over de soms rauwe kant van het leven. De simpele verwoording, waarmee Johnny zwaarmoedige onderwerpen weet over te brengen, omschrijft zich het beste als ‘muzikale poëzie’.
De zus van Johnny, Lillie Flynn, neemt een deel van de zang voor haar rekening. Tevens wordt er bij dit optreden geen muziekinstrument geschuwd. Naast de gebruikelijke gitaar, piano, bas en drum, vult de zaal zich af en toe met de klanken van o.a. de cello, trompet, dwarsfluit en een viool. Op een klein podium als Bitterzoet is dat al een hele prestatie op zich.
Als doorgewinterde ‘moderne’ troubadours staat de zeskoppige band op het podium. Er wordt nauwelijks met elkaar gesproken, een glimlach en een knikje is meer dan voldoende voor deze muzikanten. Ze zijn dusdanig op elkaar ingespeeld dat woorden geen toegevoegde waarde hebben in het ten gehore brengen van hun muzikale enthousiasme.
Oude en nieuwe nummers volgen elkaar in rap tempo op. Toch zijn het de oudere nummers die de zaal doen opleven waaronder The lady has risen, The box en Tickle me pink. Als toegift vertolken broer en zus samen het ingetogen After Elliot. De band sluit zich daarna weer aan voor Where my father went en tot slot Eyeless in Holloway.
Kortom een avond vol luistergenot en een echte aanrader als je, net als ik, houdt van de hedendaagse folk beweging. Johnny Flynn & the Sussex Wit mag zich scharen onder dit genre, en meten aan bands als Mumford & Sons, Laura Marling en Noah & The Whale.
