Recensie: Life I Live festival 2014
29 april 2014, 09:44 | Jeroen
Heel veel podia, deze avond in het centrum van Den Haag en nog veel meer bands. Alles zien is onmogelijk dus ik besluit te beginnen op het Kerkplein.
Town of Saints
Het regent en onweert en er staat een handjevol publiek. De bühne is hoog en ruim en lijkt te groot voor de Groningse band, de setting had compacter gekund, violiste Heta Salkolahti en zanger Harmen Ridderbos zijn de smaakmakers van de band.
De muziek, een combinatie van up-tempo indie/folk is opbeurend en de band speelt enthousiast, echter het publiek blijft wat gereserveerd op afstand van het podium staan, jammer want deze band verdient meer en zal op menig goed gevuld (folk) festival niet misstaan.
Taymir
Hoe anders is het bij de tweede band op hetzelfde podium, Taymir. De eerste rij wordt gevuld door jonge meisjes wat ongetwijfeld te maken zal hebben met het charmante uiterlijk van zanger Bas Prins. Het lukt Taymir wel wat Town of Saints niet lukten. Ze krijgen het Haagse publiek aan het dansen. De piepjonge band speelt een fijne mix van sixties beat en indierock.
Ook de hit uit 2013 Aaaaah ontbreekt niet in deze energieke set. De band straalt professionaliteit uit en weet het publiek voor zich te winnen. Wanneer je als veelbelovende band een thuiswedstrijd speelt, sta je vaak voor het meest kritische publiek, familie en vrienden, echter Taymir weet zich fantastisch staande te houden.
Michael Prins
Michael Prins is reeds begonnen met zijn set, de beste singer-songwriter van 2013 brengt het in grote getale aanwezige publiek in vervoering. Het publiek is stil en geniet van de intieme liedjes en de fenomenale stem van de zanger, dromerige blikken gaan vanaf de eerste rij in de richting van het podium. Begeleid door Marien Okkerse op een elektrische cello om de liedjes net dat beetje aankleding te geven. Michael Prins geeft aan enige problemen met het geluid te hebben, echter hij lijkt de enige die er last van heeft want het publiek blijft bij hem op zijn muzikale reis.
Jett Rebel
Jett Rebel maakt zijn opwachting, de jonge zanger die het beste van Prince en Lenny Kravitz in zich verenigt. Het voornamelijke jonge publiek staat met smart op hem te wachten. Ze hebben er zin in en dat komt goed uit want ook Jett Rebel heeft er zin in. Vanaf de eerste seconde is het raak. Energie, enthousiasme en plezier stralen van het podium, wat deze band op de bühne laat zien is overweldigend.
De band opent met Do you love me at all en ook Louise en de 3 FM megahit Tonight komen voorbij maar ook de overige nummers klinken stuk voor stuk als potentiële hits. Jett Rebel gaat als een wervelwind over de bühne, hier staat een muzikant in hart en nieren op het podium, met maar één missie; het publiek vermaken. Wat mij betreft, missie geslaagd!
Pictures Jett Rebel by Wim Barzilay
Maison du Malheur
Maison Du Malheur de afsluiter van de avond in jaren 30 stijl mag er zijn.
Het voornamelijke jonge publiek heeft grotendeels plaatsgemaakt voor een oudere eerste rij. Dit heeft echter geen gevolgen voor de sfeer. Iedereen heeft zin in een feestje en op de klanken van Maison Du Malheur gaat dat van een leien dakje. In bij de muziek passende kledij komt de band op. Sing, sing, sing, sing everybody’s got to swing is het eerste wat bij mij op komt zodra de band begint te spelen. Aanstekelijke jazz, jive gecombineerd met stevige rhythm & blues fleurt het Noordereinde op.
De muziekstijl is zo gevarieerd, voor ieder wat wils. Solo’s op klarinet, trompet, sax, gitaar en drums kunnen rekenen op bijzet van het publiek. Echter de meeste aandacht is voor de man op de tuba. Een meisje uit het publiek vraagt me of ik de band wil vragen of de man op de tuba een solo mag spelen. Gelukkig komt bij het volgende nummer de solo van de man. Een imponerende gestalte, deze reus met zijn tuba, een hartewens van een meisje wordt vervuld en de rest van het publiek vindt het minstens zo geweldig. Wij verlaten het Noordereinde maar het publiek swingt nog even door.
