5 september 2011, 04:58 | Jeroen
Ik ben altijd al bang geweest om iets te missen. Stel je voor dat er iets leuks gebeurt nét op het moment dat ík er niet ben. Toen ik klein was kon mijn moeder na bedtijd nog geen zak chips opentrekken zonder dat ik binnen twee seconden weer beneden stond, al was het in het holst van de nacht. Die hyperalertheid is een geschenk en een vloek, want er is altijd wat te beleven maar echt rust heb je nooit. Met andere woorden: hoeveel singles, hoeveel bands, hoeveel tracks, hoeveel honing je die hongerige beer ooit voert, het is nooit genoeg. En dat maakt het nou juist zo leuk.
Singles deze week: St. Vincent, Totally Enormous Extinct Dinosaurs, Low, AM & Shawn Lee en Chromeo.
Single Van De Week: St. Vincent – Cruel (4AD)
De reviewsites deze week afspeurende kom ik tot de conclusie dat iedereen – in een kennelijk ondraaglijke spanning – op de nieuwste albumrelease van ene St. Vincent zit te wachten. Blijkbaar heb ik wat gemist en daar heb ik een ontzettende hekel aan. Het geeft me namelijk het onbehaaglijke gevoel dat ik doorlopend dingen zit te missen waar ik het bestaan niet eens van vermoed, laat staan dat ik weet wat ik mis. Aan de andere kant gebeurt het ook te vaak dat ik iets aanzet wat door critici enorm wordt geprezen – vol verwachting klopt mijn hart – om kort daarna vol afkerige verbijstering aan de noodrem te hengsten. Het eeuwige mysterie van persoonlijke smaak. Bij ‘Cruel’ van St. Vincent ben ik al bij de eerste beluistering verliefd op de dansbare beat waar niet op te dansen valt, omdat Annie Clark me steeds op het verkeerde been zet met haar eigenzinnige vocals. Ik mag nergens mijn voeten even lekker neerzetten, maar dat wil ik ook niet, ik zweef liever – daar waar het goed is. En dan luister ik weer een keer, kijk nog eens naar die gitzwartkomische clip en concludeer dat ik inderdaad wat heb gemist. Potverdikkeme.
Totally Enormous Extinct Dinosaurs – Trouble (Polydor)
Totally Enormous Extinct Dinosaurs hebben bij mij een streepje voor omdat ze a) een bandnaam eersteklas hebben, b) veelvuldige en vettige synths niet schuwen en c) ze een door en door verveelde pré-puber als vocalist hebben. Dat deze dingen tezamen een voortreffelijke combinatie vormen wordt geheel duidelijk als je ‘Trouble’ flink hard opendraait in de auto, op een lege weg, in het donker.
Low – Especially Me (Subpop)
Low richt met ‘Especially Me’ precies in de kern van onze existentiële angst en brengt zijn boodschap op een vreeswekkende noch geruststellende manier. Het is gewoon wat het is. We kunnen over onszelf nadenken en daarmee over ons bestaan, dus een regelmatige vlaag van paniek over wat we hier in vredesnaam doen is nu eenmaal onvermijdelijk. Gelukkig staan we daar niet alleen in, want al begrijp ik er dan niets van, jij gelukkig ook niet. Dit alles klinkt alsof je wel in een verdomd vrolijke stemming moet zijn om ‘Especially Me’ te kunnen verdragen, maar niets is minder waar. Het sluit naadloos aan op elk sentiment en bezorgt je vervolgens kippenvel tot op je voetzolen.
AM & Shawn Lee – City Boy (Eighteenth Street Lounge)
City Boy- AM & Shawn Lee’s Celestial Electric by AMSOUNDS
Een verheugend genre als electrosoul tegenkomen en daarbij een veelbelovende tracktitel als ‘City Boy’, is op zichzelf al sfeerverhogend. Vervolgens klik ik op play en hoor ik dit. DIT, jongens, DIT. Niets zo zalig als een belofte die volledig en volmaakt wordt ingelost. Way to go, AM & Shawn Lee.
Chromeo ft Solange Knowles – When The Night Falls (Green Label Sound)
‘When The Night Falls’ van ons favoriete Canadese duo is geen nieuweling in de Singles column, maar de clip wel – en die wilde ik jullie niet onthouden. De algemene boodschap is ‘don’t be silly and wrap your willy’, want anders worden die mokkels geheid zwanger en dan ben je mooi in de aap gelogeerd. Dan verander je namelijk van een Kerel Met Een Reteboeiend Leven in een Huisvader Met Stomme Kleren Aan en daar moet je je tot aan het bittere einde tegen zien te verzetten. Ik geloof dat ze dat bindingsangst noemen, een nogal hardnekkig en veelvuldig voorkomend verschijnsel bij zo ongeveer alle mannen. Maar uiteindelijk zwichten zelfs P-Thugg en Dave 1, toch niet de eerste de beste, voor hun eigen vadergevoelens.
Chromeo bereikt hier een humoristisch hoogtepunt, met een verfrissend gebrek aan zelfserieusiteit.
