26 september 2011, 09:35 | Jeroen
Het is natuurlijk onzin om een vergelijking te maken tussen de muziek van Vroeger en Nu om vervolgens een waarde-oordeel te geven op het gebied van kwaliteit. Vroeger was muziek heus niet altijd beter (itsy bitsy teeny weeny etc.) en aangezien het niet onderhevig is aan inflatie, nu ook zeker niet slechter. Desalniettemin kan het uitermate bevredigend zijn om op Statler & Waldorf -achtige wijze commentaar te leveren op hedendaags muzikaal gebeuzel. Binnenskamers uiteraard, met een flinke bel wijn.
De betere singles van deze week: Cosmo Jarvis, Mirel Wagner, Boogat, Wilco en DJ Missill!
Single van de week: Cosmo Jarvis – My Day (25th Frame Productions)
Zo Cosmo, ouwe jackass, hier was je moeder vast niet blij mee. Met de hele band op de oplegger door het schone Engelse landschap scheuren ziet er best leuk uit vanachter de pc, maar ik heb jullie toch een aantal zorgelijke buitelingen zien maken. Ik denk dat ik wel een idee heb hoe het begonnen is. Iemand kreeg tijdens een uitzonderlijk heftige blowsessie een lumineus idee (jij waarschijnlijk) voor een tof doch goedkoop videoconcept, te weten: extreme countryside surfing. De drummer had nog wel een alcoholische oom met een pick-up, jij rukte gauw even het cameraatje van je surfmast af en een videoclip was geboren. In het begin deden jullie het nog voorzichtigjes aan maar daarna ging het steeds meer uit de klauwen lopen, tot jullie eigen grote genoegen. Tsonge Cosmo, zo zouden we bijna nog gaan denken dat je het niet serieus meent met je muziek, maar daar trappen we dus mooi niet in. We hebben je haarscherp in de smiezen, met je maatschappelijk geëngageerde TEKSTJES en je superstrakke RIFFJES.
Mirel Wagner – No Death (Kioski/Bone Voyage)
Alles klopt aan de Finse Mirel Wagner. Haar stem is donker, diep en hypnotiserend, net als haar teksten. ‘No Death’ jaagt me werkelijk de stuipen op het lijf. Ik durf er eigenlijk niet goed naar te luisteren maar ik kan er ook niet mee stoppen, want: Death comes sneaking in through the keyholes, He’s clever and he knows what’s beneath the floorboards, Death comes to feast like a greedy hungry beast, He wants it all and here he crawls, here he crawls. Mijn verkering moest er trouwens heel smakelijk om lachen (met een meewarige blik aan mijn adres), dus kennelijk heeft ze niet op iedereen dezelfde uitwerking.
Boogat – Esa Mujer (Also)
Boogat klinkt alsof hij minstens uit Argentinië komt, maar het betreft hier een doodgewone Canadees uit Montréal. Maar dan wel één die als sinds 1996 hiphop schrijft en produceert in talloze collaboraties van Canada tot Noord- en Zuid-Amerika. Boogat heeft hier met ‘Esa Mujer’ en zinderende tropische cocktail gemaakt van Spaanse reggae en new bass, en wordt daarbij een stevig handje geholpen door de dancehall klassieker ‘No no no’ van Dawn Penn.
Wilco – I Might (dBpm)
Aangezien Wilco al bestaat sinds 1994 en zich vooral bezighoudt met alternative rock/country en folk, lopen ze het risico om zonder pardon gearchiveerd te worden onder de categorie ouwelullenmuziek. Het zijn natuurlijk ook ouwelullen (dat is toch iedereen boven de 40) en ik denk inderdaad niet dat ze veel twintigers in hun fanbase hebben. Maar ik ben 35 en ík kan het erop. Aan wat Jeff Tweedy zingt op ‘I might’ is geen touw vast te knopen (It’s so cold, I was pissing blood, it’s in the cards of everybody, oh lies, let it taste, let it go) en doet me teveel denken aan de cryptische manier waarop Bløf zijn teksten de laatste jaren in elkaar flanst. Maar muzikaal vind ik het te gek, want er zit een The Doors-achtig orgel in en ook nog een xylofoon, en een scheurende bass/gitaar met lekker veel fuzz. Met het klimmen der jaren zijn dat blijkbaar toch de dingen die een mens gaat weten te waarderen.
Missill ft. Rye Rye, Dynamite & Aluna France – Kawaii (Atmosphérique/IDOL)
Volgens Wikipedia heeft het woord ‘kawaii’ in de huidige Japanse entertainmentcultuur de volgende betekenissen: lovability, cuteness, adorableness, cool, groovy, acceptable, desirable, charming en non-threatening. ‘Kawaii’ van de Franse DJ Missill voldoet aan alle voornoemde omschrijvingen. Haar gezellige Commodore 64 bliepjes en tuutjes bezorgen me een acute flashback naar de avonden dat ik met verkramptje handjes om een joystick ‘The Great Giana Sisters’ nog gauw door level 23 probeerde te loodsen voor bedtijd.
N.B. Toen DJ Missill er lucht van kreeg dat haar single werd aanbevolen in onze column heeft ze ZUBB de primeur gegeven van de video. En het is precies wat ik me ervan had voorgesteld.
(Wat is Youtube toch een heerlijk medium als je je nostalgisch voelt)
