22 september 2011, 17:01 | Jeroen

…want gisteren maakte R.E.M. via haar website bekend dat het drietal besloten heeft een punt te zetten achter een indrukwekkende carrière van zo’n 31 jaar. De Amerikanen kwamen in 1980 bij elkaar en beleefde hun grootste successen pas zo’n elf jaar later met het album Out Of Time (1991) met de hits Losing My Religion en Shiny Happy People, en het album Automatic For The People (1992) met de hits Everybody Hurts en Nightswimming.

Het typische stemgeluid van zanger Michael Stipe en zijn excentrieke gedrag en voorkomen heeft van R.E.M. een band gemaakt die tegelijkertijd geliefd en gehaat wordt. Er bestaat haast geen grijs in de mate van adoratie van de band. Dit blijkt ook uit de reacties die wereldwijd door dit nieuws worden losgemaakt welke variëren van groot verdriet tot grote opluchting. Fans roemen het drietal om hun vermogen emoties in muziek te leggen. Haters schreeuwen om het hardst dat de stekker al vijftien jaar geleden uit het stopcontact getrokken had moeten worden.

Toch mag niet ontkend worden dat R.E.M. haast eigenhandig de indie en alternatieve rock bij een groter publiek populair heeft gemaakt. Zonder het voorwerk dat deze band verrichte hadden acts als Pavement, Nirvana en (dichter bij huis) Bettie Serveert waarschijnlijk nooit bestaan.

Er wordt hier en daar nog wel gespeculeerd om de ware redenen achter de split-up. Sommige vermoeden dat onenigheid met de platenmaatschappij de laatste druppel zou zijn geweest. Dit wordt door de band niet bevestigd noch ontkend en het doet er eigenlijk ook niet toe. Het is niet gek dat na drie decennia de koek een keertje op is. De band haast zich wel te zeggen dat zij als vrienden uit elkaar gaan. Het is dus precies zoals Stipe jaren geleden zelf al zong: It’s the end of the world as we know it, and I feel fine.