17 oktober 2011, 10:35 | Jeroen
Afgelopen vrijdag zat ik in het vliegtuig naast een man en zijn dochtertje van 8. Ergens boven de Noordzee raakten we in gesprek over onze dagbesteding (hij: advocaat bij een internationaal strafhof) en over onze thuissituatie (hij: getrouwd met kinderen). Toen het gesprek onvermijdelijk richting muziek graviteerde bleek ik met de allergrootste fan van Pink Floyd te maken te hebben, of zoals in zijn woorden: ‘There is only one band’. Pink Floyd had hem in zijn tienertijd gered van de Dood door Verveling, toen zijn moeder hem voor twee jaar naar Tunesië had gedeporteerd om Frans te leren. Nog altijd luistert hij er dagelijks naar en tot zijn eigen verbazing blijft het voelen alsof hij hun muziek voor de eerste keer hoort. Pink Floyd is de ruggenwervel van zijn bestaan, zo simpel is het. Dit alles bracht me terug naar een artikel wat ik ooit heb gelezen over de centrale rol van muziek in menselijke culturen, en wat een mysterie dit is voor de wetenschap aangezien het niet essentieel is voor de overleving van onze soort. Pha!
Singles deze week: Zara McFarlane, Polarsets, AZitiZ, Joker’s Daughter en Papa. En Pink Floyd.
Single Van De Week: Zara McFarlane – Blossom Tree (Bronswood)
Lang voordat Gilles Peterson deze dame ontdekte en inlijfde bij zijn Bronswood label, had Zara McFarlane reeds zichzelf ontdekt. Haar debuutalbum ‘Until Tomorrow’ is het resultaat van niet alleen muzikaal multitalent, maar ook van jarenlange toewijding en formele studies, tot een Master Degree in Jazz Studies aan toe. Miss McFarlane is breed inzetbaar, zoals duidelijk wordt uit haar collaboraties met ondere andere houseproducent Bopstar, maar legt zich met haar eigen album toe op verfijnde, toegankelijke jazz. ‘Blossom Tree’ is elegant, bekoorlijk en verrukkelijk. Qua sfeer is het precies zo’n liedje dat opeens het soort dame/heer van je maakt die graag in jazzbars vertoeft, met een cognac in de hand en een tevreden uitdrukking op het gelaat. En laat dit alles nu helemaal binnen ons bereik liggen. Zara McFarlane treedt op 11 november op in de BIRD in Rotterdam en op 12 november in het MC Theater in Amsterdam.
Polarsets – Morning (Neon Gold)
Als ik ‘Morning’ aanzet van de Polarsets voel ik me in eerste instantie even alsof veel te vroeg in de ochtend mijn wekker keihard afgaat. Het gaat er strak aan toe bij die jongens – zowel in de bass als in de synths – en dat blijven ze stug volhouden tot aan het einde van de track. De vocals van Rob Howe fladderen daar luchtig doorheen, en dat maakt het allemaal weer zo fijn. Summer, anyone?
AZitiZ – What Is Love (Carbon Logic)
New Orleans is zich inmiddels gestaag aan het herstellen nadat de stad zo goed als vernietigd was door orkaan Katrina en haar grote overstroming in 2005. Eén deel van de stad is echter nog lang niet gereanimeerd – het Six Flags pretpark, dat er nog steeds uitziet als een soort post-apocalyptisch rampgebied (wat het natuurlijk ook is). De attracties liggen er verwoest en verlaten bij, met als enige versiering de graffiti die de verdwaalde bezoeker verwelkomt in ‘Zombieland’. Deze achtergrond koos AZitiZ voor haar video bij ‘What Is Love’ en ze laat er een verliefd stelletje doorheen lopen alsof het park volop in bedrijf is. Haar vertolking heeft een beetje dat spookachtige van Lauryn Hill uit haar Fugees tijd. Het feit dat de verfilming een beetje amateuristisch aandoet vergroot het vervreemdende effect op de kijker alleen maar meer – met opzet waarschijnlijk.
Joker’s Daughter – Mind Of Gold (Double Six)
Mind of Gold by jokersdaughter
Joker’s Daughter is ergens gestart in 2003 als een samenwerking tussen de singer/songwriter Helena Costas en producer Danger Mouse, met als resultaat het in 2009 uitgebrachte album ‘The Last Laugh’. Inmiddels is Danger Mouse een deurtje verder gaan kijken en heeft Helena een nieuwe band om zich heen verzameld, waarmee ze dit juweeltje heeft bedisseld. ‘Mind of Gold’ is de eerste single van haar nieuwe album ‘May Cause Side Effects’ en het is klaterend watervalletje van behaaglijke harmonie.
Alsof er een engeltje in je oor pist.
Papa – I Am The Lion King (Sunny Side Up)
Papa heeft mij een volle vier minuten lang kostelijk geamuseerd. Ze zien er stuk voor stuk uit alsof ze vroeger op school niet te handhaven waren, met het soort ondeugende glimmer in de ogen waar je als vrouw beter een blokje voor om kan lopen, want voor je het weet heb je weer drie jaar van je leven verspild aan zo’n vrolijke, doch niet te temmen, vrije geest. ‘I am the Lion King’ is een opeenstapeling van zalige momentjes, zowel visueel als auditief. Er wordt op perfecte timing met de muziek met waterballonnen gegooid, een mannenkopje kaalgeschoren, een bespottelijk dansje gedaan en op 3:41… nou ja, kijk zelf maar.
Extra Special Bonus Single: Pink Floyd – The Wall (Columbia)
Een mens krijgt niet vaak de kans om iets bij te dragen aan de overleving van de mensheid, dus als die zich aandient moet je het met beide handen aangrijpen. Dames en heren, het epische ‘The Wall’ van Pink Floyd uit 1979. Gaat heen en vermenigvuldigt u.
